Showing all posts by محمدرضا

(نوشته شده در ۲۳ دی ۹۵)

.

پیش‌نوشت۱. درباره‌ی شبکه‌های اجتماعی، زیاد شنیده و خوانده‌ایم. مخصوصا اگر از خوانندگان روزنوشته‌ها باشید، از فحش‌های فراوان محمدرضای عزیز به این شبکه‌ها آگاهید! من هم می‌خواهم در قالب یک داستان، از یکی از تجربه‌‌هایم در شبکه‌های اجتماعی بگویم که برایم اتفاق افتاده (اسم را عوض کرده‌ام اما داستان واقعی است).

پیش‌نوشت۲. این روزها به بهانه‌های مختلف و در جاهای مختلف، دوستانم از تجربه‌ی لذت بخش وبلاگ نویسی گفته بودند که باعث شد داستان زیر یادم بیاید. لذت داشتن دوستان وبلاگنویس کجا و دوستی‌های لایکی کجا. یادم باشد من هم بعدا از تجربه‌ی دلپذیر وبلاگ‌نویسی – و دوستان خوبی که در این فضا پیدا کرده‌ام – بنویسم.

۱

فکر می‌کنم حوالی سال ۹۰ بود. دانشجوی کارشناسی بودم در ترم‌های میانی.

شبکه اجتماعی محبوب آن روز‌ها، فیسبوک بود و بجای سوال «تو اینستاگرام هستی؟» این روز‌ها، آن موقع وقتی با کسی تازه آشنا می‌شدی سوال «آیدی فیسبوکت چیه؟» بسیار محتمل و قابل انتظار بود.

همانطور که احتمالا یادتان هست، در فیسبوک ما اگر می‌خواستیم کسی را «پیگیری» کنیم، باید به او درخواست «دوستی» می‌دادیم (friend request).

۲

علی، از بچه‌های دانشکده بود و با اینکه هم رشته‌ای نبودیم، به خاطر اینکه سلام علیک او را با دوستانم دیده بودم، او را از دور می‌شناختم. آشنایی من با علی، در همین حد مختصر بود؛ تا روزی که وقتی فیسبوکم را چک ‌‌می‌کردم، دیدم علی ریکوئست داده.

با خودم گفتم : حتما کامنتم را زیر پست کسی دیده و شناخته.

اکسپت کردم.

پست‌های علی هم بدک نبود. گاهی حتی می‌شد زیر پست‌هایش افاضه فضل کرد یا شوخی ریزی نوشت (طبیعتا آنقدر دوست نبودیم که شوخی بزرگی بکنم!). علی هم پست‌هایم را لایک می‌کرد و گاهی هم برایم کامنت می‌گذاشت.

در دلم فکر می‌کردم که چه ابزار جالبی است این تکنولوژی! با علی هم دوست شدم و با اینکه فقط گاهی او را می‌بینم، الان حتی با هم شوخی می‌کنیم. و چه راحت توانستم «تعداد» دوستانم را بیشتر کنم …

۳

تا چند روز بعد، علی را کما بیش و از دور می‌دیدم. ولی فرصت نمی‌شد که با هم صحبت کنیم و نهایتا همان سلام علیکی بود که به هم می‌گفتیم و هر کدام با عجله سر کلاس‌هایمان می‌رفتیم.

بعد از مدتی، وقتی با دوستانم بودم علی را دیدیم. مطابق معمول سلام علیک کردیم. اما علی با من جور دیگری حرف می‌زد. اصلا آنطوری که من انتظار داشتم نبود. بعدا متوجه شدم که احتمالا حتی اسم من را هم یادش نیست!

این بار وقتی در فیسبوک بودم پروفایل علی را چک کردم.

حق هم داشت من را نشناسد. من هم اگر حدود هزار “دوست” داشتم، احتمالا اسم آن‌ها یادم نمی‌ماند! و شاید دوستانم فقط عدد می‌شدند برایم.

راستش آن روز کاری نکردم. یعنی می‌خواستم آنفرند کنم اما از طرفی، رویم نمی‌شد او را از لیست دوستانم خارج کنم. شاید بعدا با او جایی هم کلام می‌شدیم و فکر می‌کردم اصلا خوب نیست که بداند او را آنفرند کردم.

تنها کاری که از دستم بر می‌آمد این بود که برای کسی که حتی اسم من را به خاطر ندارد ( یا اصلا نمی‌داند) ، لااقل کامنتی ننویسم!

۴

چند سال گذشت.

یکی از دوستان صمیمی من، با علی همکار شد. البته من این را اتفاقی فهمیدم – وقتی که دوستم چیزی برایم تعریف می‌کرد و نام علی را هم گفت که به دوستم گفتم او را می‌شناسم. اما چیزی از حرف‌های بالا به دوستم نگفتم. (فقط خدا می‌داند چه فحش‌هایی در دلم می‌دادم!)

این دوستم اینستا داشت و همانطور که می‌توانید حدس بزنید، این بار هم علی به من ریکوئست داد.

این بار گفتم: حتما این بار مرا شناخته. چند باری زیر پست دوستم کامنت گذاشتم و همان علت ریکوئست شده… اینستا با فیسبوک فرق می‌کنه. در اینجا هر چه هست عکس هست… تازه. تعداد فالواینگ‌های علی فقط ۳۰۰ تا هست. نه ۱۰۰۰ تا. حتما این‌بار می‌خواهد فقط آشنایانش را فالو کند …

۵

در مراسمی، که دوست من و علی در آن حضور داشتد و من هم به واسطه دوستم رفته بودم، علی پشت کانکس اطلاعات بود و توضیحاتی را به مهمانان می‌داد. نزدیک رفتم تا گپی با او بزنم. اما – زهی خیال باطل! – او همان جملات حفظ شده‌ای را که به مهمانان می‌گفت تحویلم داد!

کمی گرم تر برخورد کردم تا شاید مرا یادش بیاید ولی فایده‌ای نداشت!

وقتی که به خانه آمدم (بعد از فحش به خودم!) یکی از اولین کارهایم آنفالو کردن این دوستِ لایکی بود.

با خودم فکر می‌کنم، وقتی قرار است علی با نقی و نقی با تقی فرقی نداشته باشد (و فقط آن قلب لعنتی وسط عکس مهم باشد)، این «دوستی» به چه دردی می‌خورد!؟

– – – – – – – – – – – – – – –

پی‌نوشت. شاید اینستاگرام هم به همین خاطر Follow  را جایگزین Friend کرده.

(نوشته شده در ۲۱ دی ۹۵)

.

پیش‌نوشت. این داستان رو چند وقت پیش در پروفایل اینستاگرام محمدرضا جان خواندم (شاید حدود یک سال پیش). از اون موقع، خیلی وقت‌ها و در مواجهه با بسیاری از رویدادها، یاد این داستان افتاده‌ام. گفتم شاید گفتنش اینجا، همانطور که کمک می‌کنه حواسم به این نکته باشه، برای دیگران هم مفید باشه.

 

استالین هر وقت به ژنرال جدیدی دستور می‌داد که یکی از ژنرال‌های قدیمی را بکشند، می‌گفت: او چند نفر را کشته و مردم نباید بفهمند. پوکه‌ها در خانه‌ی اوست. پوکه‌ها را بردار و با پوکه‌ی خودت در یک جای خانه‌ات پنهان کن. ترجیح می‌دهم این بحث‌ها حتی از نزدیکان هم پنهان بماند.

آخرین بار کسی که دستور استالین را انجام داد هشت پوکه را در یک کیسه پلاستیکی پیدا کرد. اما باز هم فکر می‌کرد خودش استثنا است.

کتاب نخستین زندگینامه استالین

 

– – – – – – – – – – – – – – –

پی‌نوشت. الان که این مطلب را می‌نویسم، به یاد پستی از وبلاگ علی کریمی عزیز می‌افتم که فکر می‌کنم مثالی از مفهومی مشابه مفهوم بالاست. شاید فرصت داشته باشید نگاهی بیاندازید: هر که عیب دگران پیش تو آورد و بگفت

(نوشته شده در ۲۰ دی ۹۵)

.

همانطور که گفته بودم، تصمیم گرفتم از نکاتی که در نمایشگاه امسال دیدم و به نظرم جالب آمدند، گزارشی نسبتا مفصل بنویسم.

تا حالا، دو مطلب در وبلاگ «یاکوپ» نوشتم که لینک‌ها را اینجا می‌گذارم:

۱. گزارشی از نمایشگاه تبلیغات و بازاریابی (۱) (مقدمه)

۲. نمایشگاه تبلیغات و بازاریابی (۲) : غرفه استدیو مارتیا

امیدوارم بتونم در اسرع وقت بقیه مواردی که در ذهن دارم رو بنویسم.

همانطور که قبلا هم گفتم، موارد رسمی‌تر را در وبلاگ یاکوپ خواهم نوشت (و اینجا اطلاع خواهم داد) و نکات خودمانی تر را در همین وبلاگ.

(نوشته شده در ۱۸ دی ۹۵)

.

پیش‌نوشت۱. می‌خواستم بعد از شرکت در نمایشگاه بازاریابی و تبلیغات ، گزارش مختصری درباره‌ی آن در وبلاگم بنویسم. اما کامنت علی باعث شد که حس کنم شاید نوشتن دقیق‌تر از نمایشگاه، برای کسانی که فرصت حضور نداشته‌اند و دوست دارند کسی درباره‌ی نمایشگاه برای آنها چیزهایی تعریف کند، مفید باشد. این بود که تصمیم گرفتم درباره چند مورد از مواردی که به‌نظرم جالب‌تر رسیدند، گزارشی (نسبتا مفصل) بنویسم.

پیش‌نوشت۲. نمی‌دانم نمایشگاه، امسال بهتر از سال‌های قبل بود؛ یا من با هدف مشخص‌تری به نمایشگاه رفته بودم. شاید هم چون می‌خواستم حواسم را جمع کنم تا بعدا نکاتش را برای شما تعریف کنم. خلاصه اینکه به نظرم خوب بود و بسی استفاده کردم و لذت بردم.

پیش‌نوشت۳. جدا از خود نمایشگاه، فرصت شد تا تنی چند از دوستانم رو هم ببینم و دقایقی هم بعد نمایشگاه، با هم چای بنوشیم، نهاری بخوریم و گپی بزنیم. درباره کار. درباره زندگی. درباره تفریحات و سبک زندگی و خیلی مسائل دیگر. خود این دیدار هم، لذت دیروز را برایم دو چندان کرد.

پیش‎‌نوشت۴. به مصداق گوسفند نگری، امروز صبح و قبل اینکه تهران رو ترک بگویم، دوباره به نمایشگاه رفتم و تا ظهر سعی کردم جاهایی که برای آنها کمتر وقت گذاشته بودم رو دوباره ببینم. خوبی امروز این بود که جمعیت بازدید کنندگان به نصف (یا شاید با کمی اغراق به یک سوم) کاهش یافته بود و براحتی می‌توانستی با غرفه داران صحبت کنی، گپ بزنی و اطلاعات کسب کنی. الان که فکر می‌کنم، می‌بینم می‌توانم بگویم که بنا به تجربه‌ی شخصی (که در جامعه آماری چند نفر محدودی که من با آنها صحبت کردم، به هیچ وجه قابل استناد نیست)، چگالی کیفی بازدید کنندگان تخصصی هم بیشتر بود (خودم را نمی‌گویم ها! :دی).

نمی‌دانم چرا حس می‌کردم این‌هایی که گفتم هم می‌توانند جزئی از گزارش نمایشگاه باشند! اما چون دیدم نمی‌توانم این‌ها را در متن بیاورم، ترجیح دادم یک پست مستقل را به پیش‌نوشت‌ها اختصاص بدهم و از پست بعد، از نکته‌های جالب توجه نمایشگاه امسال بنویسم.

به عنوان آخرین نکته درباره گزارشم (که اگر خدا بخواهد از فردا نوشتن اش را شروع می‌کنم)، تصمیم گرفتم تا موارد خودمانی‌تر را در اینجا و موارد رسمی‌تر را در یاکوپ بنویسم. البته هر پستی که در یاکوپ نوشتم را هم اینجا اعلام می‌کنم تا اگر دوست داشتید ببینید.

– – – – – – – – – – – – – – –

پی‌نوشت. علی عزیز بعد از بازدید از نمایشگاه الکامپ امسال، درباره سالن استارت‌آپ ها گزارش جالبی را در وبلاگش نوشته (اینجا). من دوست داشتم گفتم شاید شما هم دوست داشته باشید بخوانید.

(نوشته شده در ۱۶ دی ۹۵)

.

امشب با یکی از دوستانم تلفنی صحبت می‌کردم. بعد از احوالپرسی اولیه، پرسید: خب. چه خبر؟ چه کارا کردی؟ چه اتفاق جدیدی افتاده که تعریف کنی؟

گفتم: راستش اتفاق خاصی نیوفتاده. یعنی نه اینکه اتفاق خاصی در طی یک ماه رخ نداده باشه، اما اتفاق خاص قابل ذکری نیست که بخوام بگم.

گفت: من یک ماه پیش هم به تو زنگ زدم. گفتی مشغول یکسری کارها هستی…

گفتم: حق با توعه. بهت قول میدم یک ماه دیگه – که این بار من بهت زنگ خواهم زد – اتفاق خاص قابل ذکری داشته باشم که برایت تعریف کنم…

پی‌نوشت. از این نوع شرط گذاشتن برای خودم زیاد استفاده می‌کنم. و خیلی مواقع کمک کرده تا به چیزی که می‌خواهم برسم. امیدوارم این بار هم کمک کنه تا یک ماه آینده، آن اتفاق خاص قابل ذکر رو رقم بزنم. تا هم به دوستم بگویم و هم اینجا برای بقیه دوستان خوبم گزارش بدهم.

(نوشته شده در ۱۵ دی ۹۵)

.

هر چند که هنوز در پیدا کردن مسیر زندگی دلخواه خودم در حال جستجو هستم، اما چیزی که امروز احساس می‌کنم این است که به حوزه‌های بازاریابی علاقه‌مند هستم. از برهه‌ای به بعد که حس کردم به تبلیغات و بازاریابی علاقه دارم، به دنبالش رفته‌ام و از همان موقع‌ها – تقریبا هر سال – در نمایشگاه بازاریابی و تبلیغات شرکت کرده‌ام.

فکر می‌کنم رفتن به نمایشگاه، لاقل برای شخصی مثل من، مثل رفتن به کلاس برای یادگیری زبان است. همیشه فکر می‌کردم که رفتن به کلاس برای یادگیری زبان شاید بهترین راه یادگیری زبان نباشد، اما برای در مسیر ماندن برای یادگیری زبان،  یکی از بهترین راه‌هاست. همین در مسیر ماندن هم کار کمی نیست و بنظرم رفتن و هزینه کردن را – اگر شرایطش مهیا باشد – توجیه پذیر می‌کند.

من هم قرار نیست در نمایشگاه کار خاصی بکنم، اما فکر می‌کنم می‌ارزد برای دیدن نوآوری های این حوزه، به تهران بیایم.

امسال هم اگر شرایط مساعد باشد، در نمایشگاه شرکت خواهم کرد.

اگر کسی از دوستان عزیزم بود که دغدغه‌ی بازاریابی یا تبلیغات داشت، خوشحال خواهم شد اگر فرصتی دست دهد و لحظاتی در نمایشگاه با هم باشیم.

جمعه – ان‌شاالله.

پی‌نوشت. نمایشکاه امسال، از ۱۵ تا ۱۸ دیماه در محل دائمی نمایشگاه‌های بین المللی تهران برگزار می‌شود و ساعت بازدید ۹ الی ۱۷ خواهد بود. (منبع)

(نوشته شده در ۱۴ دی ۹۵)

.

پیش‌نوشت صفر. لحظه ای که کیبورد رو جلوی خودم می‌گذارم و می‌خواهم این پست رو بنویسم، دقیقا نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم و فقط هاله‌ای در ذهن دارم. امیدوارم انتظار یک متن منسجم رو نداشته باشید.

پیش‌نوشت یک. همانطور قبلا هم در “چند درصد به حرف مردم اهمیت می‌دهم؟”  نوشتم، از دغدغه هایم این هست که نگران حرف مردم نباشم. این نگرانی و ترس از قضاوت مردم را دوست ندارم و تا امروز هم تمام انرژی‌ام را گذاشتم تا از این بند رها شوم.

اما اخیرا به موردی برخوردم که برایم یک چالش بوده. شاید گفتن آن باعث شود کمی بهتر راجع به آن فکر کنم.

آیا من یک انسان چند بُعدی هستم؟

با خودم که فکر می‌کنم، می‌بینم که تا حدودی بله. شخصیت من نمودهای مختلفی دارد. به عبارت دیگر، هر چند من سعی می‌کنم در هر حال خودم باشم، و یک شخصیت واحد داشته باشم. اما طبیعتا محیط هم در بروز شخصیت موثر است و فکر می‌کنم تاثیرش هم کم نیست.

برای مثال، اخلاق من وقتی با خانواده هستم، با برخورد من در موقعی که کار می‌کنم و با نوع تفکر و نگرشم وقتی که با دوستانم هستم، لزوما یکی نیست. پس اگر شما در محیط کار با من باشید، محمدرضایی که می‌بینید با محمدرضایی که دوستان من در جمع دوستانه می‌بینند دقیقا یکسان نخواهد بود.

این به خودی خود بد نیست یا لاقل مشکل ساز نیست. اما وقتی با کسی بتازگی آشنا می‌شویم یک اتفاق می‌افتد. آن دوست جدید، طبیعتا و تحت تاثیر محیطی که با او آشنا شدیم یا با هم هستیم، جنبه‌های محدودی از شخصیت ما را خواهد دید. ولی احتمالا در ذهنش، تصویر کاملی از ما را خواهد ساخت (فکر می‌کنم که این نوعی میانبر ذهنی است که به خطایی ذهنی منجر می‌شود).

حالا ما می‌مانیم و تصویری ناقص.

اتفاق افتاده، دوستانی در دانشگاه داشتم و با هم کاری شروع می‌کنیم. وسط کار به من می‌گویند : فکر نمی‌کردیم تو انقدر عنق و بداخلاق باشی!

یا دوستانی که در محیطی کاری با هم بودیم  و وقتی با هم کمی صمیمی شدیم و در محیط دوستانه قرار گرفتیم، گفتند که تو چقدر عتیقه بازی در میاوری!.. لاقل کمی یواش‌تر بخند!..

نمی‌دانم. ولی فکر می‌کنم گاهی ما در آنجا که “ما می‌مانیم و تصویری ناقص”، با خودمان حساب کتاب می‌کنیم که هزینه نگه نداشتن این تصویر چقدر است. و آیا بهتر است این تصویر ناقص را نگه داریم یا اجازه بدهیم تصویر به مرور زمان، کامل شود.

و وای به روزی که ببینیم هزینه‌های از دست دادن این تصویر برایمان سنگین است. این شروع یک زندان می‌شود برای ما. برای فکر مان. برای حرف‌زدن مان. برای رفتار مان. و در واقع، فیلتر بخشی از وجودمان به منظور ناقص نگه داشتن تصویر ذهنی طرف مقابل.

سوال اینجا مطرح می‌شود که:  کارِ درست‌ِ «عملی» چیست؟

– – – – – – – – – – – – – – –

پی‌نوشت. سعی می‌کنم برای این سوال چند پاسخ بنویسم (حداقل ۱۰ پاسخ و نهایتا تا هفته آینده) و بهترین و عملی‎‌ترین آنها هم در قالب یک راه حل، مدتی تست کنم.

(نوشته شده در ۱۳ دی ۹۵)

.

چند وقت پیش بود که تمام جزوه‌های دانشگاهیم رو دور ریختم. بجز آن‌هایی که پشت‌شان سفید بود و به درد برگه باطله شدن می‌خوردند. الان بطور اتفاقی، پشت یکی از برگه‌هایم را دیدم. نمونه سوال درس الکترونیک صنعتی بود که دکتر طوسی آن را ارائه میدادند.

دکتر طوسی، جزو معدود اساتید لارجی بود که داشتیم. حرف‌هایش بوی زندگی می‌داد و کلی خاطره تعریف کردنی از او دارم که اگر فرصتی بود بعدا تعریف خواهم کرد.

معمولا عادت داشت قطعه شعری پایین برگه امتحانی بنویسد. این شعر را خیلی دوست داشتند. فکر می‌کنم برای ما هم همین را پای برگه نوشته بودند…

برای من، این شعر یادآور آرامشی در میانه‌ی طوفان سنگین درس‌ها در ترم‌های میانی است – وقتی که هنوز دانشگاه را خیلی جدی می‌گرفتم. و هنوز هم آرامش بخش.

امیدوارم شما هم دوست داشته باشید:

– – – – – – – – – – – – – – –

پی‌نوشت. البته بعد ها متوجه شدم که احتمالا شاعر این قطعه، سهراب نیست. الان هم که کمی در اینترنت جستجو کردم، به وبلاگ کیوان شاهبداغی (از شاعران معاصر) رسیدم که گویا این شعر از سروده‌های ایشان است. چون آگاهی کافی از سبک شعری و شعر خوانی تخصصی ندارم، هیچ موضعی نمی‌گیرم. البته، همانطور که در این وبلاگ اشاره شده، من هم با جستجو در سایت سهراب سپهری، این شعر رو پیدا نکردم.

(نوشته شده در ۱۲ دی ۹۵)

.

پی‌نوشت. نمی‌دانم که شما هم اینطورید یا نه. اما من، به شخصه، ایراد را در کار دیگران خیلی راحت‌تر می‌توانم ببینم تا ایراد کار خودم را.

امروز ظهر، یکی از آشنایانم را دیدم. کسی که با وجود اینکه بسیار تلاش می‌کند و می‌شود گفت خودش و زندگی‌اش را وقف کار کرده است، در زندگی‌اش دستاورد چندانی نداشته – یا بهتر است بگویم از نظر من دستاورد چندانی نداشته – هر چند خود او از این امر ناراضی به نظر نمی‌رسد.

کمی که با خودم فکر کردم، دیدم شاید علت، این باشد که او می‌خواهد تعداد زیادی کار را بطور همزمان پیش ببرد. همان ضرب‌المثل یک دست و چند هندوانه که بارها شنیده‌ایم: با یک دست نمی‌توان چند هندوانه برداشت.

کمی که بیشتر فکر کردم، دیدم شاید این ایراد، در کار خود من هم باشد.

شاید یکی از دلایل اینکه تلاش‌هایم تا امروز دستاورد چندان محسوسی نداشته (یا لاقل دستاوردی که مدنظر من بوده نداشته) همین نکته باشد.

باید کمی بیشتر فکر کنم.

کدام هندوانه ها را می‌توانم زمین بگذارم؟ و کدام‌ها را باید؟