این روزها… (حرفهای روزمره)

چند وقتی بود که خیلی شلوغ بودم – و این اصلا خوب نبود.

به بهانه‌های مختلف این شلوغی‌ها پیش آمده و ادامه پیدا کرده بودند. بهانه‌هایی متنوع که دوست ندارم با نوشتن‌شان وقت بیشتری را برای مرورشان تلف کنم.

اما به هر حال، این دوران شلوغ با تغییراتی اندک و تدریجی، در این روزها کم کم رو به بهبود بوده.

شما که غریبه نیستید (با تیتر این نوشته و این چند خط که خواندید، تقریبا مطمئنم!)؛ چند روزی هم بود که دوست داشتم وبلاگم را آپدیت کنم. اما آن سوال لعنتی همیشگی در لحظات متعددی از روز جلوی چشمانم بود:

“از چه بنویسم؟!”

چیزی که انقدر جذاب، آموزنده و جدید باشد که ارزش نوشتن داشته باشد.

اما هرقدر که بیشتر درباره مطلبی که همزمان جذاب و دل‌ربا، مفید و آموزنده و داغ و جدید باشد فکر می‌کردم، کمتر به نتیجه می‌رسیدم – و صادقانه‌تر بگویم، به نظرم رسید احتمالا بزودی هم نمی‌توانم مطلبی بنویسم که به جمله بالا نزدیک باشد.

به همین دلیل، تصمیم گرفتم بر مسلک قدیمی خودمان (در یکی از نوشته‌های “توصیه‌هایی برای وبلاگ‌نویسی” آقا معلم) بمانم و برای خودم و یادگیری‌ام بنویسم – نه برای مخاطب (هر چند – طبیعتا – علاقه و تمایل قلبی‌ام نوشتن مطلبی مفید بوده و هست).

این دلنوشته هم اولین نوشته‌ام بود برای آب شدن یخِ کلمات اول.

از این به بعد، اگر خدا بخواهد، منظم‌تر می‌نویسم…

‌ ‌

پی‌نوشت. اگر واقعا تا اینجا را خواندید، دوست دارم یک نقل قول از متمم برایتان تعریف کنم. نقل قولی که شاید در شرایط امروز ما، اندکی الهام بخش باشد:

دو راه برای غلبه بر بی‌رحمی یک محیط خشن وجود دارد. یا باید قدرتمندتر شوی، یا هوشمندتر.

_جان مدینا