چند درصد به حرف مردم اهمیت می‌دهم؟

2 Comments

1. علی کریمی گفت:

   دسامبر 23, 2016 در 7:54 ق.ظ

   محمدرضا من هم وقتی فکر می کنم از خودم می پرسم چرا به حرف دیگران اهمیت میدی؟ محمدرضا من خودم را آدم ضعیفی در مقابل انتقاد دیگران می دونم یعنی اگر تو امروز بیای و بگی پس زمینه وبلاگت مسخره است نمی تونم ازش دفاع کنم بعد ممکنه فردا هم برم رنگشو تغییر بدم.
   یک مثال بهت بگم بعضی موقع ها من یک کامنت در متمم می زارم خودم می گم چقدر نوشته ای احمقانه ای؟ بعد می بینیم 20 نفر لایک کردن. بعد سریع برمی گردم می گم نه واقعاً‌ حرف عمیقی زدم. یعنی همون چند تا لایک روی برداشت من تاثیر می زاره. حالا بگذریم از گفتن و صحبت های حضوری تو جمع های کاری یا خانوادگی
   احساس می کنم این تنهایی که انتخاب کردم نه برای دوری از مردم باشه. بلکه برای دوری از انتقاد مردم است. احساس می کنم خیلی از باورها و اعتقاداتم مخالف نظر مردمو. بعضی ها بی رحمانه به تمسخر می گیرنش. بعد من به این خاطر فرار کردم. از دست بعضی دوستانم فرار کردم. اونا عادتشون این بود حرف ها و ایده ها من را جلوی من مسخره می کردن ولی وقتی به تنهایی خودشون می رفتن قبول می کردن و حتی در دیدارهای بعد می دیدم براساس اون ایده های من تصمیم می گیرن و عمل می کنن ولی هیچ وقت در ظاهر موافقت نمی کردند
   نمی دونم باید بلند شم برم تو دل مردم و حرفاشونو بشونم و به هیچ حساب کنم یا در تنهایی و انزوا زندگی کنم تا هیچ وقت انتقاد اونها را نشنوم. نمی دونم کدوم راه درستیه؟ با مردم بودن و بی تفاوت بودن یا فرار از مردم و گوشه گیری.
   دوست داشتم اونقدر قوی باشم که اجازه ندم کسی نظراتمو نقد کنه با استدلال بزنم تو دهنشون ولی ضعیفم با کوچکترین انتقاد پاهام سست میشه و به خودم شک می کنم به تصمیم هام شک می کنم. شاید سریع برم و ببینم می تونم در تصمیم های زندگی ام تجدید نظر کنم چرا؟ چرا اینقدر مطالعه و دسترسی به منایع خوب باعث نشده حرف مردم را کنار بزارم و به حرف های علمی عمل کنم؟ واقعا مردم چی می فهمن. آیا ماهی یک کتاب می خونن؟ پس چرا باید حرف هاشونو به یک کتابخوان غالب کنن.
   بدم میاد از این مردم. مردم همیشه ناامیدت می کنن همیشه ناله می کنن همیشه می گن این فکر که داری نمیشه مسخره است
   کاش یک روزی با استدلال بزنم تو دهنشون.
   محمدرضا ببخش ویرایش نکردم طولانی هم شد

   پاسخ
   • محمدرضا گفت:

     دسامبر 23, 2016 در 5:36 ب.ظ

     علی.
     اتفاقا منم فکر می‌کردم اصلا حرف مردم برام مهم نیست. اما بعد دیدم که اینطور نیست.
     شاید اینکه محمدرضای عزیز هم میگه جامعه ما جمع‌گراست معنی اش همین باشه. انگار فکر کردن برای ما بدون در نظر نگرفتن حرف مردم ممکن نیست.
     حالا که اینجا رو محرم دونستی و درد و دل کردی، منم میخام یکم درد و دل کنم با تو.
     من الان هفته هاست مشکل پیدا کردن هدف برای زندگی دارم. ینی اصلا نمی‌دونم از زندگی چی می‌خوام. نه اینکه فکر نکنم یا تنبل باشم. ولی وقتی فکر می‌کنم و به نتیجه می‌رسم، خیلی وقت ها نمی‌تونم بفهمم این هدف واقعی خودمه یا جزو همون اهداف آموخته شده هست که جامعه، خانواده، یا (به قول تو) مردم به عنوان «هدفِ خوب» بهم تلقین کردن. خلاصه اینکه خود درگیری هایی دارم از این جنس.
     ولی همچنان فکر می‌کنم ما (من و تو و متممی‌یون) خوشبخت تر هستیم به نسبت. لاقل می‌دونیم باید چکار کنیم و دنبال سبک زندگی متناسب خودمون بگردیم.
     منم به پیروی از تو، بدون ویرایش نوشتم.
     مرسی که نوشتی 🙂

     پاسخ