(نوشته شده در ۱6 دی ۹۵)
.
امشب با یکی از دوستانم تلفنی صحبت می‌کردم. بعد از احوالپرسی اولیه، پرسید: خب. چه خبر؟ چه کارا کردی؟ چه اتفاق جدیدی افتاده که تعریف کنی؟
گفتم: راستش اتفاق خاصی نیوفتاده. یعنی نه اینکه اتفاق خاصی در طی یک ماه رخ نداده باشه، اما اتفاق خاص قابل ذکری نیست که بخوام بگم.
گفت: من یک ماه پیش هم به تو زنگ زدم. گفتی مشغول یکسری کارها هستی…
گفتم: حق با توعه. بهت قول میدم یک ماه دیگه – که این بار من بهت زنگ خواهم زد – اتفاق خاص قابل ذکری داشته باشم که برایت تعریف کنم…
پی‌نوشت. از این نوع شرط گذاشتن برای خودم زیاد استفاده می‌کنم. و خیلی مواقع کمک کرده تا به چیزی که می‌خواهم برسم. امیدوارم این بار هم کمک کنه تا یک ماه آینده، آن اتفاق خاص قابل ذکر رو رقم بزنم. تا هم به دوستم بگویم و هم اینجا برای بقیه دوستان خوبم گزارش بدهم.