پوست در بازی: ریسک‌پذیری و تقارن نفع و ضرر (معرفی و نقد کوتاه کتاب)

پیش‌نوشت: از آنجا که من در زمینه‌های مختلفی از کتاب پوست در بازی با سعید رمضانی همکاری می‌کنم، ممکن است بخش‌هایی از این نوشته جانبدارانه یا دارای سوگیری باشد. البته که تلاش من این است اینطور نباشد، به هر حال خواستم از این موضوع مطلع باشید.

‌ ‌

اصل نوشته:

فکر می‌کنم نسیم طالب را با نوشته‌ای در متمم درباره نقد آموزشِ ساختاریافته شناختم (+). آن مطلب درباره پهلوان پنبه‌هایی بود که فقط در ساختار دانشگاه یا باشگاه بدنسازی، پهلوان به حساب می‌آیند.

چند مطلب جسته و گریخته دیگر هم درباره حوزه تخصصی طالب یعنی «مدیریت در شرایط ابهام» خوانده بودم، اما تا حالا فرصت نشده بود تا او را در کتابی بطور عمیق دنبال کنم.

«پوست در بازی» که پنجمین حلقه از زنجیر اینسرتو (سری کتاب‌های نسیم طالب) است، این فرصت را فراهم آورد. کتابی که تشریح می‌کند چرا وقتی پای افراد در تصمیم‌هایشان گیر نباشد تصمیم‌های دیگری گرفته و نتایج کاملا متفاوتی حاصل می‌شود.

معرفی کوتاه کتاب پوست در بازی

مفهوم کلی کتاب پوست در بازی را احتمالا می‌توان در عبارتی شبیه گزاره زیر عنوان کرد:

اگر فردی از نتایج تصمیم خود جدا باشد، یا تحت تاثیر نتایج منفی تصمیم و کار خود قرار نگیرد، پوستِ او درگیر بازی نیست. درگیر نبودن پوست در تصمیم‌گیری‌ها به شیادی و حماقت انجامیده و روندی شکل می‌گیرد که ادامه آن با انباشت تدریجی ریسک در سیستم، در نهایت موجب ترکیدن سیستم می‌شود.

در سیصد و اندی صفحه‌ی کتاب، نسیم طالب به شرح و بسط مثال‌ها و مصداق‌های این مفهوم پرداخته و آن را از جنبه‌های مختلف بررسی می‌کند.

برای مثال، بحران مالی سال ۲۰۰۸ را نتیجه انباشت ریسک‌ها از جمله معامله باب روبین در سیستم اقتصادی می‌داند. «معامله باب روبین» به رابرت روبین اشاره می‌کند؛ فردی از مقامات ارشد پولی مالی ایالات متحده که در سال‌های قبل از بحران مالی بیشتر از ۱۲۰ میلیون دلار پاداش گرفته، اما در جریان بحران مالی که نتیجه سیاست‌گذاری‌های او هم بوده، هیچ ضرری را متحمل نشد.

اگر فهرست کتاب را ملاک بگیریم، گرگ‌ها در میان سگ‌ها و متخصصی به نام لیندی از قسمت‌های الهام‌بخش کتاب برایم بود.

در اولی درباره اینکه چطور پای دیگران را خصوصا در شرکت‌ها و سازمان‌ها درگیرِ بازی کنیم و از طرف دیگر، چه کنیم که به عنوان کارمند پایمان بیش از حد درگیر نباشد؛

و دومی، درباره اینکه چرا نباید تایید و تکذیب همقطاران و البته روزنامه‌نگاران (که برای زندگی ما پوست در بازی ندارند) را به حساب بیاوریم؛

نکته‌ها و ایده‌های جالبی عموما با سبک خود نسیم طالب مطرح شده است.

نمونه‌ای از سبک نسیم طالب در ارجاع به خاطرات خود / پاورقی صفحه 142

برخی نقاط ضعف و قوت کتاب

شاید فرهنگ غیرمستقیم شرقی طالب باعث شده تا او از کنایه‌ها و تشبیه‌های زیادی استفاده کند. تا آنجا که گاهی پیدا کردن ارتباط نکته و مثال مطرح شده با مفهوم اصلیِ کتاب، بطور خاص در بخش‌هایی حوالی فصل‌های ۱۰ تا ۱۴، برایم مشکل می‌شد.

سبک بیان مطلب هم با بسیاری از کتاب‌های حوزه مدیریتی فرق دارد و پرانتز‌ها و پاورقی‌های متعدد، نیاز به تمرکز بالا حین خواندن کتاب را ضروری می‌کند.

درباره ترجمه، فکر می‌کنم تسلط سعید به ادبیات و مدل ذهنی نسیم‌طالب که از دنبال کردن چندین ساله و خواندن کتاب‌های قبلی او بدست آمده، در انتقال مفاهیم مدنظر نویسنده تاثیر بسزایی داشته است (البته هنوز بر سر ترجمه آنکل پوینت Uncle point بصورت «نقطه عمو» با سعید اختلاف داریم!)

‌ ‌در مجموع و با توجه به همه این نکات، کتاب برای یافتن نگرشی در لزوم «تقارن منافع و ضررها» برایم آموزنده بود و فکر می‌کنم اگر کسی به مباحث مدیریتی و سیستمی علاقه‌مند باشد، این عینک را در کنار عینک‌های دیگرِ دیدنِ دنیا مفید خواهد دانست.

‌ ‌

پی‌نوشت‌ها و لینک‌های مرتبط

1- اگر تابحال چیزی از نسیم‌طالب نخوانده‌اید، می‌توانید علاوه بر درسی که بالاتر اشاره کردم، پاستا بدون پاستا را در متمم بخوانید.

2- سایت کتاب پوست در بازی (معرفی کتاب، نقل‌قول‌های برگزیده و مطالب مرتبط).

3- دانلود کتاب پوست در بازی / 70 صفحه نخست.

4- خرید اینترنتی کتاب پوست در بازی / نشر نوین.

5- پوست در بازی در شبکه‌های اجتماعی  توییتر  |  اینستاگرام  |  کانال تلگرام