وبسایت محمدرضا زمانی

بعد از دو باری که کتاب دوباره فکر کن را خوانده‌ام، فکر می‌کنم آن را بتوان از کاربردی‌ترین کتاب‌های با دغدغه مدل ذهنی طبقه‌بندی کرد. مفهوم اصلی کتاب نسبتا کلاسیک است؛ همان ماهیت فراموش کردن دانسته‌های قبلی، برای یادگیری چیزهای جدید‌. همان unlearn خودمان، که همواره پیش‌نیاز یادگیری شمرده می‌شود. این دغدغه که با بیشتر شدن سرعت تغییر دنیا، خیلی از چیزهایی که از گذشته می‌دانیم، یا باور داریم، می‌تواند امروز درست و راهگشا نباشد. هرچند این جمله نسبتا بدیهی بوده و محل سوال نیست، بازنگری در دانسته‌هایمان همچنان چالش‌برانگیز است. به بیان ساده‌تر، با علم به اینکه می‌دانیم همواره […]

پیش‌نوشت. از سری مطالبی که هدف آنها شناخت بهتر شبکه‌های اجتماعی هست، در نوشته قبل تعداد کاربران ایرانی شبکه‌های اجتماعی را مرور کردیم. در این نوشته، به تفاوت رسانه اجتماعی و شبکه اجتماعی می‌رسیم. شاید در نگاه نخست به نظر برسد تلاش برای تفکیک «شبکه اجتماعی» و «رسانه اجتماعی» کمی سخت‌گیرانه باشد. اما از آنجا که تلاش برای عمیق‌تر شدن در مفاهیم شبکه‌های اجتماعی بدون دانستن مرزهای شفاف آن با زمینه‌های مشابه عملا شدنی نیست، تصمیم گرفتم هر چند کوتاه، این موضوع را بررسی کنیم. اصل نوشته: اگر شما هم از افراد فعال در فضای آنلاین باشید، احتمالا مواردی از این […]

گاهی ممکن است اینطور تصور ‌شود که رسومات سنتی، زوائد جامانده عصر سنتی بر تن جامعه مدرن‌اند. در این نگاه، نوروز تلاشی تصنعی برای دیدارهایی سطحی است. روز طبیعت با سبزه‌های در جوی آب افتاده به خاطر آورده می‌شود و شب یلدا با دغدغه‌ای برای قرمز بودن هندوانه، و فالی از حافظ، که‌ به‌هر حال روزی «یوسف گم گشته باز آید به کنعان». این لیست را می‌توان ادامه هم داد و حتی به سراغ رسوم وارداتی از فرهنگ‌های دیگر، مثل درخت سبز کریسمس یا ولنتاین هم رفت. شاید در نگاه اول نامربوط هم به حساب نیاید. چه نوروزهای بسیاری که […]

پیش‌نوشت (چرا این مطلب را نخوانیم). شاید چندان جالب نباشد که بعد از چند ماه، وبلاگ با یک دلنوشته به روز شود. خصوصا وقتی این پست یک مطلب عمومی نبوده و درباره یک تصمیم نسبتا شخصی باشد. به همین دلیل لازم است تاکید کنم این مطلب ممکن است برای افرادی که آشنایی کمی با من دارند، کسل‌کننده یا بی‌معنی باشد. یکی از کارهایی که در تعطیلات نوروز امسال، همان قرنطینه چند هفته‌ای به یاد ماندنی، برای سایت و وبلاگم به ثمر نشست، ایجاد صفحه اول (Home) بود که از قبل‌ترها متوجه لزوم آن شده بودم. البته همانقدر که لزوم ایجاد […]

تصور کنید موقع ورود به یک مهمانی شلوغ، با سالنی بسیار بزرگ مواجه می‌شوید که در آن برخی افراد توجه تعداد زیادی را جلب کرده و در حال سخنرانی‌اند، و تعداد بسیار بیشتری در حدود ۶۰۰۰ نفر، در میان همهمه‌ای که سراسر فضا را پر کرده، در حال صحبت با یکدیگر هستند: به شبکه اجتماعی توییتر خوش آمدید! برای تحلیل اتفاقاتی که در این تالار پر ازدحام در حال رخ دادن است، می‌توان رویکردهای متفاوتی داشت. به هر حال، یکی از اولین سوالاتی که برای درک بهتر فضا مطرح می‌شود این است که آیا موضوعی وجود دارد که مورد توجه […]

گاهی یک محصول در نقاطی از تاریخ، تغییراتی می‌کند که علاوه بر آینده خود، بر لایه‌های بالاتر صنعت و مصرف‌کنندگان هم تاثیر می‌گذارد. اضافه شدن استوری به اینستاگرام را می‌توان یکی از همین تغییرات جریان‌ساز دانست. بعد از اینکه اینستاگرام، در راستای کپی‌های سریالی از اسنپ‌چت، قالب محتوایی استوری را به این شبکه اجتماعی آورده و در جلب نظر کاربران موفق شد [۱]، شرکت‌های دیگر هم به فکر استفاده از این قالب ارایه پیام افتادند. قبل از همه، فیسبوک متوجه بازخورد مثبت به این ایده شده و آن را به محصولات دیگر خود از جمله واتس اپ اضافه کرد. یوتیوب […]

تعدد پخش بعضی تبلیغات تلویزیونی آنقدر زیاد است که حتی اگر بیننده تلویزیون نباشید، باز هم آن‌ها را به اتفاق در جایی ببینید. تیزر سس بیژن با اسلوگان «بیژن خونت که بیفته دیگه خودت نیستی!» از این نوع تبلیغات است (البته اگر ندیده‌اید، در انتهای نوشته گذاشته‌ام).

نام مجتبی کاشانی (+) را با دو قطعه شعر «قصیده ۲۰۰۰» و «ذهن ما» شناختم. ستایش کار و تلاش در قصیده ۲۰۰۰ و اشاره به اهمیت توسعه مدل ذهنی در قطعه ذهن ما، تا مدتها علاقه به خواندن کتاب‌های شعر او را در من برمی‌انگیخت. به لطف خانه‌نشینی اجباری این روزها، کتاب شعری از او با نام «خویش را باور کن» در طاقچه دیدم و همین کافی بود تا این کتاب، همقدم هر شب من در گام‌های پیش از خواب باشد. بعضی شعرهای در این کتاب جادویی‌اند و جملاتی، بسیار عمیق. درباره مجتبی کاشانی و شعرهای او بعدها بیشتر خواهم […]

دکتر حیدری، با مذاکرات تجاری کلان از سال‌های دور و هم تربیت شاگردان بزرگی در این راه، بر روی بهبود کیفیت زندگی ایرانیان تاثیر داشته است. اگرچه در مجموع بیشتر از چند ساعت – آن هم اکثرا بصورت غیرحضوری – پای صحبت و کلاس درس دکتر حیدری ننشسته‌ام، فکر می‌کنم امید و عشق به زندگی و ایران، از مولفه‌های شخصیتی پر رنگ ایشان بوده است. نکته‌ای که شاگردان قدیمی ایشان همگی به آن اشاره دارند (+). شاید همین عشق به ایران بود که باعث شد تا آخرین سالهای زندگی همچنان دغدغه کشورمان را داشته و در صحنه حاضر باشند. درگذشت […]