در تلگرام، در گروه‌های کمی عضو هستم و در همان‌ها هم تقریبا غیرفعال. علاوه بر اینکه به‌نظرم تلگرام اصولا و اساسا بستر سوء تفاهم و انتقال ناقص پیام است، حسی نیز در تلگرام مانع از نوشتن با فراغِ بال می‌شود (احتمالا آن دسته از دوستانم که وبلاگ دارند و صفحه‎‌ی سفیدِ موقع تایپ متن در وردپرس یا سایر ارائه دهنده‌های وبلاگ را دیده‌اند این را حس کرده‌اند). از طرف دیگر، در تلگرام جنس حرف‌ها عوض می‌شود – که به تعبیر مک‌‌لوهان: “بستر خود را بر محتوا غالب می‌کند.” (از حافظه نقل می‌کنم) [1]. بگذریم. حرفم این نیست. فقط خواستم بگویم در […]

پیش‌نوشت. همیشه به دوستانم می‌گفتم: ایده‎‌آل‌گرایی مهم‌ترین نکته‌ای است که باعث می‌شود وبلاگ ننویسیم. اما امروز وقتی به خودم نگاه کردم دیدم که انگار من هم به همین دام افتاده‌ام. امیدوارم با پست‌های کوتاهی که می‌نویسم کمی از این تله بی‌فرجام فاصله گرفته و نوشتن را از سر بگیرم. ‌*** ‌ اصل نوشته: امروز سانچی بعد از یک هفته سوختن غرق شد. راستش را بخواهید من هم امروز فهمیدم که نام این نفتکش، سانچی بوده است؛ امروز و بعد از غرق شدن آن. در شبکه‌های اجتماعی و کانال‌های تلگرام هم به این موضوع توجه ویژه‌ای شد؛ باز هم بعد از غرق […]

اگر بخواهم صادق باشم، اهل سینما رفتن نیستم و از سینما چندان نمی‌دانم. به لطف سریال‌های بی‌محتوای سال‌های قبل، تلویزیون‌ را هم از مدت‌ها قبل کنار گذاشتم و سریال پژمان – که پژمان جمشیدی با بازی در آن پا به دنیای بازیگری گذاشت – را بجز چند قسمت و در مهمانی‌ها، ندیده‌ام. به هر حال برای من هم جالب و کمی غریب بود که فردی از دنیای فوتبال به درون قاب تلویزیون و روی پرده سینما بیاید و موفق هم باشد. کاری که پژمان جمشیدی انجام داده است.

تسلیت سانحه هوایی سقوط هواپیمای ART از وقتی که یادم می‌آید نوشتن، گفتن و شنیدن تسلیت همیشه برایم سخت بوده. حدود یک سالی هم هست که انواع و اقسام بحران‌ها را داشته‌ایم و در آنها به دلایل مختلف بخشی از سرمایه‌ها و منابع واقعی کشورمان را از دست داده‌ایم. سانحه هوایی روزهای قبل، یکی از این بحران‌ها بود.